-
1 epite|t
m (G epitetu) 1. Literat. epithet- poeta użył samych banalnych epitetów the poet used nothing but banal epithets2. zw. pl pot. (wyzwisko) abuse U, insults zw. pl- obrzucać kogoś epitetami to hurl abuse at sb- obsypał mnie niewybrednymi epitetami he hurled rude epithets at me- □ epitet metonimiczny Literat. transferred epithet- epitet stały Literat. constant a. fixed epithet- epitet zdobniczy Literat. ornamental epithet- epitet złożony Literat. compound epithetThe New English-Polish, Polish-English Kościuszko foundation dictionary > epite|t
См. также в других словарях:
epitet — m IV, D. u, Ms. epitetecie; lm M. y 1. lit. «wyraz określający rzeczownik, przydawka podkreślająca, uwydatniająca charakterystyczną cechę jakiegoś przedmiotu, osoby, stanu; stosowany w celu wzmocnienia plastyki opisu oraz dla jego emocjonalnego… … Słownik języka polskiego
